İstanbul

Verse 1: Ne içtiğimi bilmiyorum inan ki Yolda yürüyorum, müzik hep kulağımda İnsanlar garip garip bakıyolar bana Aldırışsız şekilde yürüyorum karakola Ellerim kan içinde sebebini bilmiyorum Cinayet işledim de teslim olmaya mı gidiyorum? Nasıl olabilir ki bunu kendime soruyorum Korkuyorum bazen, kendimden bile korkuyorum Burası İstanbul, çakallarla dolu semtler Film cam, polis ve çömez takılan sivil tipler Burası İstanbul, güçlü olan söyler Güçsüz olan ezilir ve her şeye evet der Kendi kendime mi konuşuyorum bilader Yanımda sadık olan binlerce nefer Denyo denyo bakma suratıma bilader Alkol, uyuşturucu ne varsa bana hemen ver Nakarat: İstanbul, İstanbul, İstanbul Cinayet işlemeye gidiyorum bilader İstanbul, İstanbul, İstanbul Boş konuşup canımı sıkma bilader Verse 2: Sürekli siren sesleri hakim semtime Ben de bi' şekilde hakimim bütün semtime Anlayışsız godomansan yürü kendi semtine Bana saygısızlık ölüm getirir semtimde Küçükken söylerlerdi bu çocuk gaddar olacak Söylenenler doğru, Anıl artık gaddar olacak Sakin olacak, olan olacak, cinayet dahi işlerken Bıraktığım not ise 'hak ettiğiniz bu olacak” Bozuk psikolojimle sayısız psikiyatrist delirttim Tökezledim, ezildim lakin asla düşmedim Lisede montum yoktu, karda yürüdüm üşümedim Düşünemedim baba, öleceğini düşünemedim Elimdeki kan kendi kanımmış bilader Kafam iyi vurmuşum kendimi, polise haber ver Çalış çabala, koşup dur bu dünyaya kira ver Sık kafama kurtamasın ambulans bilader Sık kafama kurtamasın kimse bilader Sık kafama kurtamasın dostlarım bilader Sık kafama kurtamasın sevdiğim bilader Sık kafama kavuştur babama bilader Nakarat: İstanbul, İstanbul, İstanbul Cinayet işlemeye gidiyorum bilader İstanbul, İstanbul, İstanbul Boş konuşup canımı sıkma bilader