Dilam Tanhast

میان جمعم من ولی دلم تنهاست لبم چو گل خندان دو دیده ام دریاست لب از برون خندد دل ازدرون گرید زبرق چشمانم نشان غم پیداست تو شاهدی ای غم چگونه می خندد گل که پژمرده دل من است آن گل که از جفا مورده ز من چه می پرسی که از چه می نالم همیشه میگرید دل که افسرده تو شاهدی ای غم میان جمعم من ولی دلم تنهاست لبم چو گل خندان دو دیده ام دریاست لب از برون خندد دل ازدرون گرید زبرق چشمانم نشان غم پیداست