Sürgün

Ben bu kasketi başımdan hiç çıkarmamıştımSükunet sessiz gelip omzunda nifak taşırdıBiraz şaşırdım sonra geçti yoluma baktımSaklanan tüm gerçekler sonuna kadar korunamazdıDedim ki kaderi yazan, bu tanrı mı?Anlar öyle birikti yıl oldu utandığımBunaldığım zamanların sonuydu üzülmedimAklım ipini suya salmış ol bu sanrınınUsanmışım ben dört yanım pas ve kir Kastedilmiş her ne varsa yalanlandı bildiğimBu pisliğin içindeyim kalktı yakalarım Susmadıkça diklendim, kaçtığında yakaladımBu sonbahar aldı benden iliklerimiArtık her ne varsa boşluk oldu saymadım söyledikleriniDik tepenin zirvesiydik sonra düştük en dibineÖylesine konuşmuştum, gelenler gitti bile...Kırk yılın başıydı...Boynumda idam ipleri...Kabullendim olmadı, hayat inkar istedi...Zift tadında rüyalardı toplayıp da derdiğim...Varımı yoğumu aldın elden, ne vardı verdiğin?El insaf dedim, kudretiyle titredin...Çıkışa ne zaman yürüyor olsam ayaklarımı kilitledin...Bu nasıl insafsızlık, bu nasıl zulümdür?Yıllar oldu uykudayım, kabusum bitmedi...Cihandan haberdarım son yıllarda keşmekeşteSandım her zaman ben doğru şıkkı seçmek eldeOlmayınca olmuyor, silahlarımı teslim ettimSustum en sonunda ben de meczupluğa terfi ettimFeza biraz suratsız şu günlerde...Gel bu tastan iç, özgür ol rüzgarlar esmedikçe...Bu yolun sonundayız, karanlığın dibindeyiz...Bu sürgünün yok biteceği...