Karalama Defteri

VERSE 1 Eline almışsın kağıt kalem bana aşktan bahsediyorsunBen anlamam aşktan meşkten dostumBana dürüstlükten bahsetO kadar kazık yedim ki sırtım süzgeç gel de bir pansuman bahşet Bütün güven gemileri dehşet içinde gömüldü suyaZararım çok fazlaBatık bi hazinem var fersahlar altındaBen kimden hesabını sorayım şimdi kaybolan yıllarımınHer biri dik dik bakıyorken suratıma Gölgeler hakim ben mahkumMüebbetim yalnızlığaEtrafımda onca çakal varken çokta sürpriz bi son deil bu aslındaHerkes yaptıklarının farkında saf ayağına yatsa da Palavranın kalorisi çok rejimde negro yemezHer adam gibi gözükenle dikenli yollara girilmezSonra kalırsın yolda hatta çölün ortasındaBoşver canın yansa da kendi düşen üzülmez Aklım başıma devşirdim kalp kasımı şişirdimSenin o ufak dünyanda ben ne yollar kat ettimKalemime yapışık nasır tutmuş sağ elimHamle yapmadan düşün derim bu kez temkinliyim NAKBeni yıkmaz bu sahte ızdıraplar artık kendi yolumdayımYolun sağ tarafındayım sende gelBana göre hava hoş güneşli bulutsuz berrak tatlı eser yellerGel bu güneş ikimize de yeter VERSE 2 Sen hazır lokmaya hücum eden gözü dönmüş bi leş kuşusunNeyimi emanet edeyim ben sanaRabbım yeter banaHerkes kendi yoluna tekin olmayan o yollar davetkarlarİnancım benimle ağlar. Sen tuzağına konsantre olmuş bi karadul gibisinİhtiyacını alır idamını verirsin kısaca şerefsizsinSadece senin canını yakar tüm haksızlıklarVe nedense hep haksızlığa uğrayan yalnızca sensin Ben dostlarımı her zaman ruhumla sevdimKalp durur, göz kör olur, ten çürür, ruh kalır bunu böyle bildimDeğişmedim, varkende bendim yokkende bendimBendimi kendim deldim gereksiz affettim Ağır darbelerim var dışarıdan gözükmeyenİçime gömmüşüm nice hazanları yaz getirmeyenBen bir kara ağacım yapraklarım sararmışGölgemde nice insan varda tepem açıkta kalmış Bitkinim biraz dostum yorgunluğum kalıcıSanırım yok ilacı böyle devam eder bu acıBi yokluk ki var olmak mümkün değil içindeAh bi hiç olabilsem zavallı benliğimde