Pamuk Şeker

çocukken yağmur yağsa bile annem çağırıncaya kadar oyun oynardık,peki bu büyükler neden oyun oynamazlar? ne kadar saçma biz de artık büyüdük anne ve oyun oynamak hi zevkli değil! gülmeyi özlemek sonumuz yolumuz aydınlansın diye kibrit çaktım ama gözüm karardı biz dost aradı taradı oyuncaklar şimdilerde yalnız çünkü biz büyüdük ve hayatı öğrendik sevmek istedik izin vermedi yalanı bilenler deriden bir miğfer korudu yaşamını tadını aldıysan göç ve git buralar unuttu gülmeyi çocukça düşlemeyi gülmedim yaş aldıkça ezildim büyümek diye kara sokaklarda gezdim yol aldım sanıp aynı yerde saydım, bezdim çocukluk bitmez derdim yanıldım kendi içime dönüp ağladım ağladıkça karardım kalmadı tadım bir adım daha atacak güç kalmadı be! akmadı kan can çıkmadı be! bir köle gibi hayat mücadeleme yenik düşmeme bir hamle daha yakın oldum dondum kaldım yoruldum öldüm sandım ve hayaller pamuk şeker gibi pembe tatlı ve hafif göklerde yüzen o zarif bulutlar gibiler ben gibiler zor dediler o günler dönmez dediler inanmıştım aldanmıştım bugün oyun oynayan her çocuk benim ben gülen her çocuk benim ben mutlu insan benim ben (nakarat) kimse gülmedi büyüdükçe bu oyunda kahkaha bize küstü... dikenli tellerle çevrili dünya hüzün doldu yaşam boynuzlarına mahkum olan geyikler gibi boş çuvalı anlamsızca sırtladık sözde kara mağralarda meşaleyle dolaşmak ne kadar ömrü uzatır? sendelemekte yüümekte zorlandın saldırganlara gözleri dolduran cümlelerle yakardık çekin gidin dikenli telleri tacım oldu dünümü günümü sırtlamak amacım olmadı yeriniz dolmadı akıp giden seneler neredeler elleri yıkamakla bedenindeki lekeler yakanı bırakmaz yürüyen bedenimiz uçan ruhumuz sulhumuz bayır sırtlarında ağlıyor anneler evlatları nerdeler sükut cepheleri delen güç belki bir övünç ahlakınla ahlaksızca savaşmak belki de gülün çocuklara laf atmak utanmak gerekirken bıyıkları kıvırmak kendisine namus belası eğer başkasıysa mert fiyakası uçkur kavgası arsız insan marangozda yontsan da değirmende çeksen de yine aynısı çocuklarla oyun oynamak kahkahalarda kaybolmak lazımdı ama olmadı tahta kuklam artık boş bakıyor insanlar gibi bana küsmüş bodrumdaki rafta tozlanmış elma şekeri değil kalbim dişlenir (nakarat)