Krawężniki

Mam czterdzieści pięć lat Chodzę po krawężnikach Jestem tym kimś, kogo widzisz W zmierzchu Mam niewysłuchanych sto rad Przy nocnym świetle zanikam O, rozpływam się w powietrzu O Mam czterdzieści pięć lat Wskakuję w kałuże Po drugiej stronie tych brudnych luster Znowu jestem dzieckiem Możesz mnie posłuchać Ale nie przyglądaj się mi dłużej Może się okazać, że nie całkiem jestem Nie całkiem jestem Nie całkiem jestem