Ćma

Jak kości spopielone ziemią Przykrywką stają się i cudem Życia wiecznego Jedni żyją tak jak tego chcą Inni żyją tak by nie wierzyć wcale A jedyny sens to sens Ich samych Od słów co w czyny się zmieniają Od myśli co w głowie układają Niespokojność Od gestów co stają się ofiarą Spełniania na rozstaju wiary Niepokornej Przy świetle lamp na krzyżówce dnia i nocy Patrzą wstecz teraźniejszością smutni Tak trwają Wprzód wciąż tylko niepokorni Jak ćmy co do światła dążą Bo to ludzkie Od słów co w czyny się zmieniają Od myśli co w głowie układają Niespokojność Od gestów co stają się ofiarą Spełniania na rozstaju wiary Niepokornej