Raziel Nisroc şarkı sözleri
Raziel verseAkşamın kızılı vurdu gözlerime kan sıçradı. Aynalarda aradım içimdeki hazin halkımıCebime koydum uyku haplarını ve birazda kalbime serpin o vur doz psikozlarıUzandım ruhuma suyuma el sürmeden. Melodimin rengi gözümde çağlayan kızıl nehirden aktıBedenim zihnimin ücra kuytularından çekti bütün o fotoroman suratlarıTek nefeste yandı tekrar kül oldu tüm o dünler içimde tek beden ve harap olmuş yek bir miğferSancılarım aldırışsız. Yitik onurla dramalarına mahkûm oldum dumanlı yollarındaBir öfke vurdu yüzüme ateşi kulaklarında savaş sirenleriyle çoğalan o kurşun sesleriİhanetin emanetinde umut nihayetinde soldu onu da vurdular apansız bir geceydiDar sokaklarında kollarında son nefeste dostuna asıl olan hayat ölüm suratlarında kan kusarken adınabir çelenk kapında bekler. Hüznümün diyarlarında ellerinde çiçeklerDa poet verseBoş ver sen sus etrafında onca devran dönerken bir bekleyişe hakim şuan ömür su gibi akarkenÖlüm pusuda beklerken tekler misin bilmem fark etmesen de ses etme hiç fırtınalar koparkenHayat bahçelerinden hüznü toplarken anlarsın. Garip bir platonikliğin içinde savrulanlardansınsen herkes gibi yoğun ve yek olduğu halde yanında birileri var sanan salaklardansınKanatsın yaranı kan aksın gözlerinden. Tokatsı bir kâbusla uyansın bölünsün rüyalarınRuhun ciddiyetten utanıp kızarsın gerçek sanıp sarıldığın hayaller yüzüne tebessüm katsınOlsun varsın desende ne değişebilecek. Zaman geri alınamadığı gibi ileride gidemeyecekHayatın boyunca beklediğin şey gurura yenik düşecek ve ezik düşlerin gerçekliğinde gezineceksinKaranlığa uzanacaksın yine kendi gökyüzünde yarım dahi kalamamış bir hüzünle süzül enginlereDerdin neydi oğlum ne vardı çattın kendine. Neyse tak maskeni çık gerek yok kederlereMozole Mirach verseKapımı çal sırrını ver ve gir bu kalbe. Bu kalp içinde beslenen küçük velilere hesabı sorKor yanardı şöminede ve bense izlerdim tabiî ki rüyalarda kalan mutluluklar aleminde hep umutlarımla vardım.Minicik bir çocukken babamı uğurladım gözyaşımla sonsuz aleme. Ne vardı elde ne kaldı geriyeGündüz 5 ten geceyi 3 e vuran nöbetlerimde. Birde sabahın ayaz vakitlerinde sırtta çanta gözlerimde oncayorgunluk Küfür dudaklarımda yaşamın sırıtan o güneşi buz misali soğuk. Çehremin ifadesinde hep matemBakışlarım donuk bu odada hep kırık bir pencereydi dışarı açılan ufuklarım ben rahat mıydım? Onca dikeninortasında bunca yanlış sonrasında mozz haydi şimdi söyle aklın hangi yolda
