Şuursuz Günahlar

umut baloncuklarım gökyüzünde sallanmaktaydıher geçen gün hepsi daha yaşlandıağır bir darbe diyip yola devam edenlerde vardıben içime sindiremedim yolum yarıda kaldıdertlerim kapıya dayanıp bana hesap sordubu yine hangi oyunun kaçıncı sonuydu?Yıllarca beklemekten sıkılan bir topluluktu buYol verdim gitsinler diye bıraktım ipin ucunuKorkarak yaşamaktansa ölmek daha iyi çözümKaybettim bulamadım nerde benim özümBedenimin özgürlük arayışlarına cevapsız kaldımÇare bulamadım ve geri adım attımGözlerini çatar namelerim elinde silahBense hep pasif kalan şuursuz günahMonotonluktan sıkıldım hayata yeni bi adım attımBi baktım ki bu bedeni çok yıpratmışımYapamadım ne kadar yeniden başlamak istesemdeHep olduğum yerde kaldımSayamadım geçen günleri hatırlamaya çalışsamdaBen hafızama yenik kalmışımUnutamadım yaşananları unutmayı arzulasamdaSen benim tek varlığımmışsınAğlayamadım ne kdr içimi rahatlatmaya çalışsamdaBen hep böyle yaşamışım�Şuursuz günahlarım ne yaptığını bilmezlerİçinden geldikleri gibi satırlarıma kendilerini eklerlerBu beden seni sana hatırlatmak isterBu umut sandalında yolcularım sabredenlerWar olanlar karakteri oturmamış insanlarHer gün değişken bir tutumdalarBedenime zamansız vurgun yaptılarHer gün daha farklı acı tatmamı sağladılarKalbime imzanı atıp ben gidiyorum dedinSenden bir parçayla ben yapamam dedimSen bana en değerli parçanı verdinVe ben her daim onu sevdimAma şimdi anladım ki geçmişte kalmış hepsiYaşananların hepsi bir oyundu sankiKafanda kurduğun kurgulardı belkiYa da hiç doğmamış bir çocuğun ümitleriydi