S.T.R -Günbatımı

Hüznün yüzüme güneştir ben ve aşkım mülteci Ordan oraya savrulmuşuz bekliyorum gel demeni Gel demenin utancıyla yüzüm yerde biraz sakin Adının dahi geçmediği her dakikam ölüm sanki Ölüm saati, doldu vaktim, sen beni boşver kendi harbim Hatırlarsın belki kadın 5 yılını feda edeni Direnmedim yokluğuna ben, sen olmaktan korkan halim Aynı suret, aynı maske içinde kalmış meçhul fani Sana değil ben damla damla dolan denizine aşina Son söz olacak hoşçakal ve kulaklarımda aşikar Zaman kadar acımasız olduğun kadar da uzaksın Senle doğar her günüm ve sanırım fazla uzattım Baştan başlar hep sonunda, başka başlar omuzunda Yarın bugünden farksızdır başa sarıp yanımda kal (Yanımda kal) Yarında kal, zor geliyorsa bu günbatımı Her sabahımda sana bulanıp tüketmişim bu ahmağı... Her sabahımda sana bulanıp tüketmişim bu ahmağı... Her yanımda yaralarımı sarmaya mecalim yok... Sen yokken ben tükeniyorum haberin bile yok...Yarim yok... Her yanımda yaralarımı sarmaya mecalim yok... Sen yokken ben tükeniyorum haberin bile yok...Yarim yok... Tek bir nefes çekip öyle dumanın içine gömülüp Sisle kaplı gökyüzümde yıldızları söndürün En son burada görülmüştü varlığının günbatımı Son kalanını sakladım ben bıraktığın saçlarının Saçmlarım bazen de bıktım hala direnmekten Yokluğunu hazmedemem kalbim hala diretmekte Vedalara aşinayım artık böyle üzülmem ve Kalbe giren hançerinse bil ki kalbi tüketmez Şimdi kırık bu kalbi topla yıkıntılar arasından Tenine değen her can lekedir ellerinin beyazlığında Ellerine kenetlensem düşer miydim yerlere Geçmişime koşuyorken beni hangi yarın temizler Temizle bu korkuyu adın gözlerimden okunsun Doğan günün en güzeliydi 5 şubatın doğurduğu Güneş bile buz tutardı kar yağardı pamuk pamuk Ellerinden akıp gitti bitti öyle günbatımı... Ellerinden akıp gitti bitti öyle günbatımı... Her yanımda yaralarımı sarmaya mecalim yok... Sen yokken ben tükeniyorum haberin bile yok...Yarim yok... Her yanımda yaralarımı sarmaya mecalim yok... Sen yokken ben tükeniyorum haberin bile yok...Yarim yok...