Kamienny dzwon

Posłuchaj mych słów wędrowcze z dalekich stron Skłoń ucha i zwróć swe oczy na pusty tron Kwitły pola, łąki, sady, tętnił życiem cały dwór Zaś krajem tym władał mądry i mężny król Lecz gdy śmierci przyszła pora, dwaj synowie wiedli spór Tak oto rzekł czarnoksiężnik, stając wśród pól Komu koronę mam powierzyć Ten niech w kamienny dzwon uderzy Więc obaj za młot chwycili — brat z bratem wraz I obaj się wnet zmienili w najtwardszy głaz Wieść powtarza miasto całe: kto koronę pragnie wziąć Niech rusza na królów wzgórze i bije w dzwon Więc za śmiałkiem kroczy śmiałek czarnoksięski urok zdjąć I zasiąść jak król w purpurze na pusty tron Lecz zanim dzwonu dźwięk ustanie Kolejny posąg w rzędzie stanie Posłuchaj mych słów, wędrowcze, decyzji czas Gdy krucha twa wola, chłopcze, uchodźże w las Lecz od ludzi bądź wyklęty od tej chwili aż po zgon Wszak gdy wypróbować myślisz odwagę swą Chwyć oburącz młot zaklęty i w kamienny uderz dzwon I czekaj: czy urok pryśnie, posągi drgną Czy nim donośny dźwięk ustanie Zmienisz się w twardy, zimny kamień