Legenda o złotej broszy

Stary król, smutek i ból W łożu konający Widząc cnych dwóch synów swych Rzecze głosem drżącym Pierworodny mój Ty dziś nocą pójdź Tam, gdzie ruczaj płynie Stary las — księżyca blask Kwiat zaklęty przynieś Rad, nie rad, wyrusza chwat Z ojcowskiej komnaty Dwórka cna krużkankiem gna W barwne strojna szaty Dzielny książę mój Niech twój zacny strój Brosza ma ozdobi Niech ten dar od wszelkich mar Chroni twoje drogi Stary las, kupały czas Pierwsza gwiazda wstaje Książę mknie niby we śnie Ścieżką nad ruczajem Zwiewne panny trzy W korowodzie złym Biją mu pokłony Rusza w tan nasz książę pan Pląsem odurzony Elfi kraj, olchowy gaj Księżyc jasno błyska W taką noc trwa elfów moc Pilnie strzec ogniska A dziewczęta trzy Przędą księcia sny Nić zaklętą snują Zamglą świat, popuszczą szat Buty mu zezują Stary las, budzi się brzask Ścieżka nad ruczajem Ustał czar, juz ptasząt gwar Książę ze snu wstaje W ustach gorzki smak Broszy śladu brak Ubiór potargany Lecz to cud! wyrasta z wód Kwiat zaczarowany Niesie chwat do zamku rad Kwiat ojcowskich marzeń Młodszy brat widząc go zbladł Zbrojne woła straże Wszak rok minął już Gdy wśród leśnych głusz Słuch po tobie zginął Ojca zgon oddał mi tron Władzę nad krainą Czeka straż. Książęca twarz Nagle przemieniona Zmarszczył brew, wezbrała krew Ujrzał brata żonę Gniew go wielki zdjął Gdy rozpoznał ją W królewskiej czerwieni Taki dziw! Widział kto żyw Kwiat się w miecz przemienił Ostrza błysk, powietrza świst Orzeł w górze leci Młodszy brat na ziemię padł W piasku brosza świeci Niecną dwórkę wraz Chwycił książę w pas Z muru pchnął ku fosie Odtąd wśród zamkowych wrót Porosły paprocie