Rzeka złudzeń

Za wsią, gdzie wodę piętrzy zwalony pień A stara wierzba rzuca cień Ślubował miłej swej, polny zrywał kwiat Rzeka przysięgę niesie w świat I czule szeptał, kiedy ujął jej dłoń Wpatrzony w wody lśniącą toń Ten złoty pierścień niech na twym palcu tkwi Aż po ostatnie ziemskie dni Utul, miły, w swych ramionach Zgodnie biją serca dwa Płynie wieść po świata stronach Nasze szczęście wiecznie trwa Lecz oto w szumie wody obcy ton brzmi Przeklętej wierzby poszept zły Nie pierwszej tobie on kwietne wianki tkał Nie tobie jednej pierścień dał Przejrzystej głębi orzeźwiający chłód Odbicie drga w zwierciadle wód Dokoła niby sen zwiewna tańczy mgła Do ucha szepce wierzba zła Powiędły wieniec zdobi bladą jej skroń Sczerniały pierścień — siną dłoń Nad drętwym ciałem jej zimny wicher dmie Ku wodnej tafli wierzbę gnie Utul mnie w objęciach, rzeko Przeszyj chłodem serce me Unieś duszę mą daleko Ciało schowaj gdzieś na dnie Za wsią, gdzie stara wierzba rzuca swój cień Wśród szmerów wody, ptasich pień Kochanki topią się, lśniący marszcząc blat Rzeka złudzenia niesie w świat