Belagat

bu kadar emindi bu kader benimdir çektiğim bu karamsarlık gözünde pembe mi ağacın bu tarafı güneşten mahkum kalırken çürürken arka bedeni sessizlikte canlanır o an ki hatıra sen hangi tavırdan başlayıpta kafamı kırdın hangi akılla tek bir gölge kuşu sen gelince öterdi yağmur damlattı aşkımı seller alıp yok etsin bir anlık sevgimi belki sende nicedir sendeki o hevesse lan bendeki aşk niyetli zamanın kaygısında kısırlaşmış vakitler şimdi kalk hicivlenmiş gibi karşıma geç gülümse perdemi indirin gereksiz insanım belki bir çoğundan şerefli bir o kadar da melayım ben batarken güneş haydi şimdi yavaşla ne buldun aşk mı söyle baktığın o yavş*kta nakarat; kalp yolunda durgunum ve kalp durursa mahvedin kalk yolumdan çekil kadın kalp uğrunda can verir demek isterdim evet belki günler öncesi senin sevmediğin sevgim sen kadar basit değil bu kader benim evet oysa düşler sokağım anlamı var mı lan geçtiğin o sokağın o kanlı lanet bi kadının sevgisi mi batsın aşkın sıcaklığı benim o cehennemde yansın sarardı hayalimin üstünde ki yapraklar ne kadar seversen sev ama genede atacaklar sefersiz düşünmemin sebebi alçaklar şer*fsizce seven kalbi belki bi gün yakacaklar neden mi sorma hayali anımsa zaman hayli tökezlerse ona da aldanmam zehir olsan bile tükürmezdim içimden yutardım hep içime ölürsem senden ölem bulutların rengi soldu bak hepsi bembeyaz kumrulardan aşkı öğren onların ki pembe aşk penceremden gelen rüzgar kokunu dinletti ben sen tek günümde değil her günümde istedim