Szalony Ikar

Był blady jak niebo - bez cienia uśmiechu, Jak wicher do lotu się rwał. Zapragnął spróbować, sam sobie na przekór, Więc stanął na szczycie wśród skał. Szum morza złowieszczy dobiegał z oddali, Jak gdyby miał skończyć się świat, On jednak nie widział ni burzy, ni fali Gdy skrzydła rozwijał na wiatr. Szalony Ikar - - Uwierzył w siłę swoich rąk! Szalony Ikar - - Przekroczyć chciał zaklęty krąg - - Szalony Ikar... Na oścież ramiona otworzył do lotu, Choć serce wypełniał mu strach. Lecz wiedział, że musi, że wreszcie jest gotów, Że wolność ryzyka ma smak. Wciąż wyżej i wyżej do słońca szybował, Aż zniknął i spłonął jak ćma. (tak wielu Ikarów się rodzi od nowa, a lot szaleńczy wciąż trwa...) Szalony Ikar - - Uwierzył w siłę swoich rąk! Szalony Ikar - - Przekroczyć chciał zaklęty krąg - - Szalony Ikar...