Tanrı Işığı Yağdıran Ey Sanat!

Tanrı ışığı gibi yayılıyordu aramızda Işığı girince yüreğime titredi gözlerim Yüreğinde uyuyan bir güzel vardı bilmediğin Kalemi alınca titredi bütün aşklarım İncittiğin kırdığın Öfkelendiğin ya da kıskandığın Ve yaşadığını sandığın Eski dünyam Yıldızların sessizliğinde Göz göze geldiğin bakışlarda Yeni dünyanın aşklarında Zaman tüneli kalbimde duruyordu Ve sevda şarkısı dinlenmiyordu Sen hala pınarımdaki suyu bildiğini sanıyordun Ruh güzelliğini seviyordum aşka önem verdiğim Gerçekte doğruydu belki Sıradan bir aşkla, rastgele bakışlarla başlayıp, Kalbimdeki gölgeyi aydınlatan, gönül gözlerimi ele geçiren, Yıldız olup kök salan bir ışıkla onurlandırıldın Sen hala erguvan çiçeklerini bilmiyordun erik gözlüm Ben sende bütün aşklarımı kalbime nakşettim Anladın belki ama terk ettin beni Bütün âşıklar gibi Beni terk ettin Kar yağıyordu gittiğinde, ardından, Senin için opera yazmaya karar vermiştim. Kar yağıyordu. Seni aradım, yoktun. Kimim kimsem yoktu. Soyunmuş bir ağacın altında bekledim durdum. Çünkü ben aşkı düşünüp âşık olan dünyadan geliyordum. Sanırım opera şarkısı en çok güzelliğinle örtüşüyordu Yüzündeki güzelliğine dut gözlerinin ışığından Tanrı ışığı gibi parlayan yüreğindeki denize sığmayan Gönül gözlerinle gören dünyayla örtüşüyordu Buzdağından esen rüzgâr gibi dinmişti kar. İhtiyar gözlerimle seni gördükçe Seni daha çok sevmek geldi aklıma. Önceki sonemde hiç yazmadığım bu şarkı Sıcacık kalbimin berrak denizinde, Belki de ilk defa yüzüyordu aşklarım hayatıma. Yalnız kalınca, bir aşkın sona erdiği günlerde Gelip giden bir aşk mıydı? Bunu benden başka kim bilebilirdi? Opera şarkımın notasını buldum sarı yaprağın yanında, Daha o zaman anlamalıydım dikiş tutmaz bu aşkın kaderini Aramızda düşman gibi duran zaman tünelini Daha o gün anlamalıydım rüzgâr gibi geçen aşkını Rüzgâr gibi geçti demeliydim. Sonbahar güneşi girince aramıza Bir garip yalnızlık çöktü geride kalan zamanda Alplerde uçuşan kelebekler gibi bir şeyler uçup gitmişti Aşk aynası kırılmıştı artık kalbin kilidi Ölü denizde yüzüyorduk Zaman tüneli açılınca solgun güneşe göz kırpan kör gözler gibiyiz Az sonra sonsuza giden gemiye gömülecek kalbimiz Opera denizinde sessiz sedasız boğulacağız Rüzgâr gibi geçen günlerimizden ne kalacak geriye? Ne kalacak iki kalpten, solgun erguvan çiçeklerinden başka. Bu opera erguvan çiçeklerinin olsun diyelim, Ve aşkı ikinci bahara erteleyelim ey opera! Tanrı ışığı yağdıran ey sanat!