İçimde Şair Öldü

Caddeler eskittim, yepyeni kaldım bak Kendine küstürdün beni de, yalnız kal Ne vakit 'son şarkı” diye otursam masaya Hiç bir şey yazmak gelmiyor içimden Oysa, yağmur altında bir sisli kış günü Yeminler etmiştim, sonra düş görüp Vazgeçip hayattan, gömmüştüm ne varsa yarına dair Bak, sen de öldün şair… BEN HİÇ KIZMADIM OF SANA HİÇ KIZAR MIYIM BEN? BEN HİÇ KÜSMEDİM OF YETER ARTIK, DÜŞ PEŞİMDEN Artık tek başıma yazıp, tek başıma söylerim Ne seni istiyorum, ne bu barda müşteri İçmiyorum tamam, bu son tekim olsun aman Yalan değil ya, bu şişe de bitti be şair (Hıck…!) Hikayeler anlattım; kimi keyfe keder Kimi bizzat sendin ya salak, ne sandın; SperMan?! Özlediğim anlar hiç yaşamadıklarımdı '68 ölmedi, sadece yaşlandı Paslandım sanıyorsun, aksine kaslandım Tastamam çocuk gibi yaşamaktan belki de… Belki de inanıp sana, körkütük yazmaktan Örgütlü sevip bıktım müebbet yatmaktan Sarıl son kez, gel dostça ayrılalım şair Yalan değil, ben de ağlamaklıyım velakin Bazen hayat acıtır; böyledir bazen İçkiliyim, bakma öyle, ağlarım şair… BEN HİÇ KIZMADIM OF SANA HİÇ KIZAR MIYIM BEN? BEN HİÇ KÜSMEDİM OF YETER ARTIK, DÜŞ PEŞİMDEN (Hıck…!) …”Dur; Ben konuşacağım… Artık yokuz yani… Bu son kadeh, içiyoruz ve sonra sen yoluna gidiyorsun, ben yoluma gidiyorum… Ben artık yazmak istemiyorum İçimde öldün şair… Hoşça kal…” BEN HİÇ KIZMADIM OF SANA HİÇ KIZAR MIYIM BEN? BEN HİÇ KÜSMEDİM OF YETER ARTIK, DÜŞ PEŞİMDEN