Tabiat

Ben kar tanesi Her damlam beyazlığın simgesiydi Sonra yok oldum düştüm bulamadılar izimi Yere batana kadar soldu beyazlığım Saflığın yerini aldım içimi suya banıp Yağmur oldum Bi zamanlar beni isteyenler yağmurdan kaçar oldu Sustum Yağmurken anlamıyordu çünkü gözyaşlarımı Sana giden kaçıncı mevsimdi hatırlayamadım Attığın her adımla fırlatıyordun beni kaldırım köşelerine Evvelimden yükselmişken edebim yerlerde Nerdeyim ben? Gurur gibi savruldum yerden yere üstünde ıslandım Yaşadım tenini ebede dek.. Ben yağmurdum Ben haykırıştım Bu gökkuşağının dışlanan siyahı her renge aldanıştır Dünyamı aydınlatanın üstüne dünya aydınlattım ben Hüsranı bıraktığım yerler şahidim sellerden ibaret! Yapma Emin ol kaçtım benden kaçtığında Buna arz eder bastığım topraklar Güneş nerdeydi yandım bu acılardan Asrın mükâfatına sığınıyor bitkilerim Seni ezmemeye yemin ettiler ezelden Neredeysen tez gel Çünkü seni diledim nasırımla Kurtar beni bu hastalıktan Seslerden korkar hale Halimden korkak hale dönüştüm Bambaşka birine dönüştüm Kimliğimin bulvarından geçerken Adımla ezilen bitkilere büründüm ben Ölümü zaman Zamanı ölüm gibi yaşamalı insan Yokluğuna çığ açıyor yüce dağlar Şu dağların ardında nehirler aksa dahi Gönlüm gözlerinin çeşmesinden su içmeye talip Yine de gücenmiyor nice güzellikler Adına işlediğim her şiir İlahi güzellikten Biliyorum ki sen geçicisin yahut sevindirmen de Ben geçtiğim her yerde seni sevindirmesem de Çık dışarıya! Yağmur tükürsün suretine Gözyaşlarının yalanlarını temizlesinler çık ki Güneş görsün parlayan güzelliğini utansın Seni aşinâya benzettiler yıllardır Canımın yanıyor olmasından cehennem gibi sevdim seni Bu yüzden yokluğun tabiatımda derin Bu yüzden gök rengini bağışladığından beri kuşak zifir Yarab yetiş! Ey gözlerime yağmur püskürten baharım Ey gözlerim ıslatan buharım Ey içimi yakan içten bu hârım İçten olmasa nasıl söndürebilirdin bu hârı Gözlerimi dinlendirdiğim şifanla yetindiğim Dünyanın kudreti kurağıma ihsâd edindiğim Seni kolay kazandığım için zor kaybettim Çünkü aşk seviyor olana her daim terstir Güçleneceğim bu ben değilim Huzura boyun eğmemeliyim Mutluluğu görmezden gelmemeliyim Bu ben değilim! Yarab kendime getir Senin için ağlamalıyım yarattığın kul için değil! Ben And dağlarında yaşayan bir Şuâ'yım On dört ayımı aldın benden azı kaldı Göğsü katranlaştı bu havâdar dünyanın Aşk Bursa zırhının çelikten duvarlarıdır Nakarat: Kanlar içimde kanlar İçipte kalanlar var Derdimi anlayanlarda Dağılıyor ziyâlar karanlığıma çünkü dar olan zamana vakit var diyorlar Kime saplanmış bu canda Can cânan olur câna eğer cansan