Utanç

Verse 1: Utancım, bütün vicdanımı zorluyor Birisi gelip halini hatrını sormuyor Bedel ödetildi bugün insanlığa şüphe duymak için Önemi yok, ne istesek olmuyor Çoğunluğunuzun nedeni kendi kararları Utandım benim de annem, kardeşlerim vardı Uyandım, bu kabus sanki omuzlarıma bastı! Uyan, dur! Tedbirli ol bir ömürün vardı Kelebek gibi, kapansa gözlerimiz gelecek gibi Güneş doğduğunda karanlığı yenecek gibi Mazlumun ahını bir günde çekecek misin? Bitecek değil elbet ama zırhı delecek kesin! Utandım! Tekrardan! Vicdanlar çok rahat hal! Başka birisi ciğerlerini sökebilirdi pek rahatla! Ve senin şehvetin de ocak yaktı tekrardan! Senden güçsüzlerdi zordu nefs-i müdaafa! Bir annenin yüreğini soğutur mu hesaplar? Hak edenler onlar değil girseydiniz mezara! Çoğlıklarını duyamadık kayboldu fezada! Bu canilik hepimizin susuyorsak pek ala! Hükmü yok sayılıp çocukken gelin edildi Şehvetinle katledildi, düştüğünde kalk denildi Aldatıldı af denildi, kullanılıp mahvedildi! Dünyası yıkılsa da yine payı var denildi! Ondan umutlu babanın çığlıkları bunlar! Duyarlılığı yok olanlar gerçekleri duymaz Affedin, güven dolu dünya yoksa! Affedin, su serpmiyor susmamak ve susmak.