Muhannet Tuzağa (Anneme Mektup)

Muhannet tuzağa düşürdü beni Kurtlar sofrasında aş oldum annem Dağların ardına aşırdı beni Şimdi bir yaralı döş oldum annem Gariplik üstüme vurmuş mührünü Çekemem ellerin türlü kahrını Feleğin elinden derdin zehrini Her gün içe içe keş oldum annem Olura olmaza geçmiyor sözüm Senin gibi kimse çekmiyor nazım Çağırsamda boşa çıkar avazım Namert minderinde tuş oldum annem Dost bulup sırrımı açamıyorum Her yüze bir neşe saçamıyorum Gönülden gönüle uçamıyorum Kanatları kırık kuş oldum annem Kör sağır geceler koynuma doldu Hüzünler toplandı aynıma doldu Hasta düşünceler beynime doldu Görsen ne ağrılı baş oldum annem Sensizlik demini alırken ben de Ne halim kalıyor ne mecal ten de Hemi de her saat bilsen ki gün de Hayaline dalıp düş oldum annem İçimde dolanır bir garip sancım Gönlümde ne tahtım kaldı ne tacım Beş vakit duana açım muhtacım Bilirim gözünde yaş oldum annem Bayram da öpecek ellerim yoktu Yüzüme bakanlar bir tuhaf baktı Çaldığım kapılar boynumu büktü Her nereye varsam kiş oldum annem Sılamın türküsü yakar sinemi Kimi yakmamış ki bir tek beni mi Dolayıp telime çaldım elemi Kuru bağlamama eş oldum annem Nereye gidersek gidelim orda Yem olduk ortada kuş ile kurda Sanmayın ki her şey yolunda burda Karın tokluğuna iş oldum annem Yokluk değirmeni öğütür bizi Eleğinde eler dağıtır bizi Gurbet kucağında büyütür bizi Feleğin çarkında diş oldum annem