Ecir

Gözlerim görmüyorsa ben neyleyim mehtabını Hep dudaklarımdan asfalta tükürdüm efkarımı Tamam çevirdim insanların yalandan ikramını Şimdi bu hisli kalem karanlıkların evladı mı? Ellerim fettan bir fahişenin katili Yanılmış madur adamlar bu izbeliğin yegane sahibi Safiler zahiri menfaatlerin gayesi Beslediğim umutlar bir fakirin sermayesi Bilhassa bu dünya günahkarların cenneti Bak nasip olur bu zalime cehennem çiçekleri İnsanlar ufkumu daraltan feza şeritleri Ben ruhuna feda edilen mezar çelenkleriyim Ve yalnızlığı perçinlemek benim tercihim Dışardan baktılar o yüzden bilinmez gerçeğim Gerçek çok zor şimdi Bilmiyorum belkide gerçek duymaya ihtiyacım olan en son şeydir Öfkelenip yumruklarımı sıktım bu dünyaya Hüzün ne kadar geldiyse işte ben o kadar sıktım Kader kaçınılmaz bir tecavüz hep zorunlu mukadderat Soğuklarda kendim hariç ben herkesi ısıttım E zor sorunlar kasıtlı neden çözümler kısıtlı İçimde efkar çığlık atarken sesim hep kısıktı Bu sen değilsin zayi ne oldu ne yaptın kendine Eskiden yüzün sade buruk vedalarda asıktı Şu gayipteki fısıltı bir an korkutup sendelesin İçim idam mahkumu dışım mutluluk senfonisi Bilki zor tutundum ikametgahım bi fay hattında Ben yıkık dökük bir bina sen büyük bi zelzelesin Bitmeyen bir savaş vardı nahiyemde Benim tek zaferim olumsuz bi anı yenmek Bilki kazanmak uğruna feda ettiklerim var benim Ve şimdi zayi bu savaşta mütamadiyen tek