Köylüler

Mutluluk rüzgarı eser havada Bulgur pilavı pişer tavada Öküzü tarlada suyu kovada Geceyi gündüze katar köylüler Bir türkü tutturur dağın başında Sorumluluk biner çocuk yaşında Baharda yazında karakışında Tohumu tarlaya atar köylüler Dedesi ebesi gelini kızı Kaynana görümce kayın baldızı Kalkarlar doğunca çoban yıldızı Sabahtan akşama koşar köylüler Akşamları bir araya gelirler Ocağın başına hep çömelirler Çırayı üfleyip de ölçerirler Sıcacık yuvada yatar köylüler Yorgun-argın uzanırlar yatağa Sabah çıkacaklar çünkü atağa Topraktan evleri benzer otağa Neşeyi neşeye katar köylüler Bugünün işini koymaz yarına Yoksulu da ortak eder varına Aldırmaz dağların beyaz karına Doğada hep nöbet tutar köylüler Biri açken diğeri tok yatamaz Bir lokmayı bile yalnız yutamaz Bir çiftçi sözüne yalan katamaz Doğruyu ortaya atar köylüler Ozan Arif sever tüm köylüleri Köyünde geçirdi tatlı günleri Yaktı beni köylü kızın gülleri İçimde gül gibi açar köylüler