Galata Ve Kız Kulesi

Ruhum istanbul kadar yaşlı, bedenim genç Hangi sokağına kaç beyit döküp yaktım.hafızam kayıp Yinede sayıklarım adını kız kulesi. Benim; galata Söyle takılıp kaldığın şu boğazın ederi ne? Etrafımı çevreler çirkin gri binalar Avlumda alkolün keskin kokusu Şarkılar, türküler, kahkaha ve nidalar Tek tesellim rüzgara karışan saçlarının dokusu. Yüzyıllardır aynı tepenin yamaçlarında aynı hikaye Manzaranda uçurtma ve şiirler Sonbahar omuzlarından dökülürdü Hazerfen mektuplarımı uçursaydı bulunduğun o sahile Önce ayasofya sonra topkapıdan kıskandım seni Martılar isimini, vapurlar silüetini sürükledi gözlerimden Sene doksan dokuz. Kirpiklerime takıldı yıkılan tüm gökdelenler Nakarat: Vapurlara şiirler yazıp sana gönderdim Ey kız kulesi, temennim bana gelmendi Tutsağım bu yedi tepeden birinde Adım galata, manzarana bakıp yine demlendim Fırtınalı bir kış akşamı, Sana imrenen yıldızlar örtünmüş gecenin siyahını Uçuşan çatılar, kırık kollarıyla direnen ağaçlar Şehirin gözlerinde korku ve telaşlar Birkaç adım ileriden yaklaşır şair, elinde maltepe Sırtında ince ekoseli kahverengi gocuk Paslı dumanı çekerken halinden anlaşılırdı derdi Tutmamıştı aşk piyangosu Bir fotoğraf çıkardı gocuğun iç cebinden birde mektup Sanki o an dudaklarından dökülüverdi kalbi Bir isim mırıldandı (türkan) ardından topladı kendini Ve kokladı birazda efsun Gövdemi kuşatan bu taş yapıt nihayet yıkılmıştı Oturdum şairin yanına, şaşırmıştı. Yakıp bir sigara anlattım kız kulesini ve aşkımızı Ve yazmaya başladı şuanki şarkımızı.. Nakarat: Vapurlara şiirler yazıp sana gönderdim Ey kız kulesi, temennim bana gelmendi Tutsağım bu yedi tepeden birinde Adım galata, manzarana bakıp yine demlendim