Güneş Dönmez Yüzünü

'Gözdelerimi hiç uğruna sayanın duygularını katlettim Verse 1 Gezegen oldum ben gezdim gezdim durdum güneş misali aydınlandım etrafında durdum ay gibi nurlandım karşında gözlerini yumdun yıldız misali ben o civarlarda erişilmez oldum hayat bedduası tuttu hakim oldu hep intizar tabiat renkliydi ,şimdi siyah beyaz evren etti intihar muallakta kaldığım zamanda yinede ederim iftihar bedenim genç ruhum eli bastonlu halsiz ihtiyar uçurtmaya bağlandım bulutlara kadar havalandım rapi şaha kaldırdım kafamı gövdemden kopardım göz pınarlarım kuruyana dek ağladım bana dokunma ağlarım kalbimi kitledim muhafazaya aldım tılsımımın felaketinde ahvalim sapıtır mütalam pesimist ,gökyüzü nurlu,suratıma helası yansır kasırga sert tokat misali savurdu imtihanım ağır müjdelerim azalır çatık kaşlı suratlar sabrımı taşırır Nakarat Güneş dönmez yüzünü çehrem aydınlanmaz kasvetim yoğunlaştı bunaltım durmaz kaçış yol bulamadım telaşım son bulmaz çığlığım duyulmaz ne yapsan dilim susmaz Verse 2 Vesselam kaderimin yazısı hazinden ibarettir gönülleri rabtan mühürlü çünkü kalpleri ihanettir mütevazilik azaldı kötüye kardeş olan ahına isabettir dünya kudreti zor fanilik kainatda sürmektedir plak gibi düşüncemle takılı kaldım sevdana aldandım yanardağ misali püskürdüm kendinle başa çıkamadın uyur gezer olayım yarime gideyim tadına varayım parlardı gözleri süt kokardı eli hemen ona kavuşayım kafa tuttum hayatın zorluklarına aslında garip faniyim ruhum daraldı sanki kafese zincirlendim oysa ben dertli şaiirim yazmaktan yorulmadı ellerim sayfalar dolar taşar gözyaşım gibi paslanmadı defterim