Yitip Giden

Yoldaş, senin bir gülüşün Bir dostunun yarasını Saramıyorsa artık Sen artık kendin değilsin (2) Vur öfkeni dostuna Yansın dağlarca göllerce Dökülmeyen gözyaşınla Boğulsun deryalarca Yitip giden devrimler gibi Dost sesin dost gülüşlerin Şimdi çöllerde bir damla su Sen artık kendin değilsin (2) Öfke çaresizlik bilirim Çaresizliğine ölürüm Sesinde açan bulutlara İnan herşeyimi veririm Sanmaki bir yitiktir Hüzünlere sarılman Sanmaki gülüm, Bu hüzün öldüğünde bitecektir Bir gün mavi bulutlara Biner sonsuza giderim Dost sesini bulana dek Karanlığa gülümserim.. (2)