Küçe Çıkmaz Şiirleri

Yaratma içgüdüsü ahengini sarsar Bir aforizma düşün bütün değerleri tartar ! Yıkımın dehaları şahesere çarpar Bunu yaşadıkça suratından kayıtsızlık sarkar ! Telaşı kahkahanın kıyısında boğmaktır Yaptığım şey insanlığa güzelliği sormaktır… Şiir denen kibir dolu gönülleri yormaktır Asıl trajedi ölüm değil doğmaktır ! İsyan bir hançerdir etime saplanmış Bütün bezginliğim bir kadının tenine saklanmış Şafak vakti yatağında çivilenmiş bulundu Tüm duygularım bağımsızlık savaşımda paslanmış ! Bazen diyorum ki ‘'Bırak mücadeleyi'Fakat o vakit insan olmak neye yarar anlat ! O fakir çocukların gözyaşında doğmak Dünyanın çirkinliğini ellerimle boğmak… Nakarat (x2): Sen diren, kalk yerlerden Öfkeni sakla ve gerçeklerden bahset onlara Dert etme ! Yine yeniden kaybedecekler… Yorum kabul etmeyen bir cenazenin rıhtımında Dua eder hayallere koşmak için bıktığında ! Mecnun fotoğrafı ağlayarak yırttığında Onun derdi bütün inançları yıktığından ! Karamsarlık sınırından acı çekip kaçma Can çekişip azabınla yolduğun o saçlar Yeryüzüdür cehennem ve silahları saçma Mutlu olmak istiyorsan kitapları açma ! Kim bilir varoluşun formülü bir meyhanenin masasındadır belki Buna ne dersin… Yüzündeki dehşet, biraz beri gelsin Bu kez engel olma, bırak seni sevsin ! Düşmandan korkmaktır, aynalardan kaçmak Dünyanın güzelliğini gerçekdışı sanmak Yalnızlık vücuduna yavaş siner anla Nefret, yıllarla azalmaz, tam aksine artar ! Nakarat (x2)