İstanbul

Hayat demek yetmiyor bazı korkulara Bir dolu iniş var bir dolu yokuş var Sesleri hırsız gibi girer uykulara Susmuyor giderken göçebe kuşlar Daralır odam yetmez bazen nefes almaya Hazırdır gün bana çoktan ama ben hazır olmam bilirsin Bıraktığın gibi her şey hiç dokunmadım Senin sesin duvarları örüyor hala bu evde bir de Penceremi açınca tarihin kokusu gelir boğazdan Güneş ışığıyla soğuk çalar akşamki ayazdan Tenime dokunur yanıma sokulur İstanbul Ben de hakkıma sarılırım aşkından kalan mirastan