Hüzzam

hayat benim kumbaram birikir durmadan bu yükü taşıyamaz ve insan döner kumlara kapılmış her biri çoktan cılız bi rüzgara bu yüzden dönüyo kelimeler sonunda hüzzama durduramazsın yerin dibinde akar zaman aldığın nefes kadar yaşam karışır dumanlara acımaz kimse kaldırımda yorgun adımlara alışıp gülümsüyorken düşeceksin tabana kadavrayım kesildim alnımın tam ortasından muammayım her dakikam ayrı zaman çıkmazında durgunluk hatsafa bende rüyalar martaval iyiden kötüyü çıkaramam, terazi tartamaz geceyi görmedin sen hiç sarıl aydınlığa herkes bir ışıktan bahseder fakat yürür karanlığa benim rotam doğduğumda verilmiş bana, nereye gittiğim meçhul, yürürüm sormadan bana bugün göster, bana bugün, günümü gönül derde tabi, kurtulamaz yani kendi seçtiğim bi hatadan ölürsem kafi bakiyem senin zamanından hakirem el çek yaramda parmak izin var dünyalı sakin yalnız adamın aynasıdır vesikalık fotoğrafım ona bakıp bakıp iç çekmekte hatalarım işemi başvuracam sanki adam sende gün doğarken iner perde bu evde, takvimler asmayız lütfen anlamın yanında olsun gelirsen ben onsuz napayım seni bi kemik bi etsen soluk silüetsen çizilmemiş bi resimsen korun şu elimden korun benim kalemimden sanki düştüm alemi cihandan eseften göründü ardı arkasında saklı meseller ruh bir saman alevidir demiştim kendime demiştim kendime demiştim kendime