Homunculus Hikayesi

Verse1 gümüş renkli katil ay yüzeyinden bakan birisi uzaktan görünce sanarsınki aynı resim homunculustur aslı kimse duymamıştı kesin gökyüzünden inip geldi rüyalarda buldu besin fazla ışıktan rahatsız olur kendisi gündüz kuşağından nefret eder gecedir çaresi süslü kumaşlarla sarmamış hiç beynini ayın üstüne düştüğünden beridir çıkmıyor sesi tanrısal düzleme çekilmiş metaneti aklında bütün tarihin en zorlu hesap defteri bi kez bile varolmamıştı aile fertleri insan sınırlarıyla dalga geçer sanki dertleri onu bilen bi ben varım başkası bilmesin ki biliyor olsalardı zaten kaybederdi kendini ona bütün bu evren bir kanat mesafesi kaç tur dönerse dönsün aynı yerde biter sahnesi Verse2 o kimin katili, bulmak için yokla kendini öğrenmeden kaçıp kurtul almasın kelleni yozlaşmış insanlara saplanıyor pençesi çok farklı zaman dilimlerine bölünmüş düşüncesi ona insan demek büyük bi hatadır kesin insancıl olan duygularını boşluğa atmış kesip sınır bilmiyor aklı çok fazla depresif ilk görüşte dünyayı kendinin düşmanı bellemiş sabrı asırlarla ölçülecek güçtedir bi kendine yok sabrı ölüm gelmeyen bedendedir bütün tarih boyunca kainatı derlemiş her çağda bi çentik atmakla giysilerini süslemiş hiçbi yeri hak etmedi hiç uyku bilmedi adım atmadık yer bırakmadı hiç paydos etmedi ona bütün bu evren bir kanat mesafesi kaç tur dönüpte geldi aynı yerde bitti sahnesi