Bir Vagon Penceresinden

Aralarım ağaçları o dağların kıyısına Bir tren çizerim bir de tren yolu Geçerler yamacından vagon vagon insanlar Sana benzeyen benzemeyen çocuklar Hiç kimse senin kadar özlenmedi Belki ben de olurum o vagonun birinde El sallarım çiçeklerine Bakarsın bahçenden uzandığın gölgeden Gülümsersin dünya telaşıma Hiç kimse senin kadar özlenmedi Bilmiyorum acaba beni duyuyor musun Şarkılar salıyorum gökyüzüne Kim bilir belki de sen bir gün döneceksin O şarkılarla bir tren içinde Hiç kimse senin kadar özlenmedi