Bazen Gitmekten Korkuyorum

Kısım 1. tutup kollarımdan anlat bana yanlış de nasıl unuturum ben gözlerinde yanmışken şimdi hangi denizin dalgasında savrulucam dudaklarıma sen tadında esintiler gelmişken gökyüzü üzüntülü hiç durmadan ağlıyor bak mesafeler tamam gülüm yokluğunu anlatamam sen yokuşu ben koşuşup herşey sarpasarar inat değil her bi zerre gittiğinde öldü kapat bi saniye düşünmeden tuttun ya ellerimi bu yüzden silinmiyo kahrolası geçmişim evinin karşısından unutmuyorum her geçişi anlatırım diyodum eğer sen yolumu seçtiğinde ben yolumu seçtim gel diyemem artık sana ne denli bağlıyım ki yanında biter hayat parmaklarımı bile hapse mahkum ettim artık deniz pası nameleri hiç bi zaman saf kalamaz Nakarat: Bazen gitmekten korkuyorum, ölmek ulan aşk denilen senli yokuş. Göğsümün bam telinde çırpınıyo gönül kuşu. Git dedim artık sana git dedim ömür huşu Kısım 2. yıkıldı binalarım sen anlat ben anlarım dizimde hafif kesik sen yolunda kan ağlayıp hırsıma yenik düşüp yokluğuna tam ağlayıp gözlerimden dökücekken neden yaptın hataları son bi bakış, sonrasında gidicem merak etme ellerinden yüzüme doğru bi kaç damla sen gelirse ben belirsem, gözaltlarıma vurdu duman bu afetin en doğalı gözlerinde buldu hayat şizofren olmalıyız bir bedende iki şahış elin elime karışmalı yok çaresi inan canım en kötü hislerimden saçlarında arındırıp bu şehre dar geliyoz anlamıyo sokakları anlamı yok sokakların sen yanımda yoksun ki patlak bi sokak lambasında buldum aşkı bil senin cebinde mutluluk var o aşk değil inan söylenenler doğru ise emin ol bu aşk bitti